Lost In A Misty Land.

 

Samotność... Brak ludzi wokół. Znasz to, prawda? Każdy z nas to zna... To uczucie, gdy czujesz się tak osamotniony, bezsilny, zagubiony, a inni tego nie dostrzegają, nie potrafią lub nie chcą pomóc. A może już ich nie ma. Ludzie przychodzą i odchodzą, dają Ci część siebie, lecz równocześnie odchodząc zabierają dwukrotnie więcej tego, co Ty im ofiarowałeś, nieodwracalnie zabierają ze sobą jakąś cząstkę Ciebie. Czy tęsknisz za tymi, którzy tak brutalnie, a może wprost przeciwnie - po cichu, stopniowo, wręcz niezauważalnie Cię opuścili? Czy jednak tęsknisz za tą częścią siebie, którą z ich powodu utraciłeś?

Ale czy samotność to zawsze wyrok, na który skazują nas dawniej bliscy nam ludzie? Czyż nie zdarza się, że jest to nasz indywidualny, niekoniecznie dobrze przemyślany wybór? Odchodzimy... Dlaczego? Bo jest źle? Bo jest trudno, ciężko? Odchodzimy, bo tak będzie łatwiej, bo w końcu się uwolnimy... Ale przychodzi taki dzień, w którym uświadamiasz sobie, że to nie to, że brakuje Ci dawnych chwil, po których pozostały już jedynie wspomnienia. Myślałeś, że gorzej być nie może. Teraz już wiesz... że owszem, może. I jest.

Zazwyczaj od podjętej decyzji nie ma już odwrotu. Musisz pogodzić się ze swoim losem, czekać na promienie szczęścia i radości, które być może kiedyś wyjrzą zza chmur smutku, samotności, tęsknoty. Zdarza się też, że otrzymujesz kolejną szansę. I cieszysz się, naprawdę się cieszysz, ale w końcu ponownie wracasz do punktu wyjścia... Co wtedy zrobić - znowu odejść?

Samotność - wyrok, zrządzenie losu, konieczność, decyzja? Jeśli wyrok - zaakceptuj. Jeśli decyzja - przemyśl ją dokładnie. I podążaj za głosem serca... Pomimo wszystko i wbrew wszystkim.

 

 

ph. Radek R.

 

| Facebook | Lookbook | Instagram |