ANNFFASHION: Pink Beannie.

Monday, 14 October 2013

Pink Beannie.

Queen - We Are The Champions

"Nie myśl o szczęściu. Nie przyjdzie - nie sprawi Ci zawodu. przyjdzie - zrobi niespodziankę..."

'Don't think about happiness. It won't come - you won't be disappointed. It will come - it will be a surprise...'

Jeszcze do początku 2012 roku od zawsze zazdrościłam ludziom, którzy mieli prawdziwą pasję, z zaangażowaniem jej się oddawali, poświęcali. Potrafili powiedzieć wiele na jej temat, prowadzić niekończące się dyskusje, opowiadać tak, że każdy chciał słuchać. Pamiętam jak prawie dwa lata temu do głowy przyszła mi pewna myśl: "Fajnie byłoby znać się na piłce nożnej. Ale tak, że miałoby się ulubioną drużynę i było jej dozgonnie wiernym". Trochę żałowałam wtedy, że nie jestem pewna, na czym polega spalony, a kiedy sędzia dyktuje rzut wolny (nie byłam jednakże aż taką ofiarą losu, by nie wiedzieć co to karny).

Until the beginning of 2012, I have always been envious of people who have a real passion, they sacrificed for it. They could tell you a lot about it and lead endless discussions, talk so that everyone wanted to listen. I remember almost two years ago I came up with an idea: "It would be nice to know football. But to have your favorite team, and be faithful to it forever." I wanted to know the rules better (especially I only knew what penalty was).

W 2010 roku, podczas Mundialu w RPA, kiedy to zafascynowała mnie reprezentacja Hiszpanii (i której w finale gorąco kibicowałam), zdecydowanie polubiłam piłkę nożną. Pamiętam, że gdy byłam młodsza, czasami oglądałam z kuzynem mecze. I właściwie tylko te z udziałem Realu Madryt mnie interesowały. Jednak teraz jestem pewna, że to kilka miesięcy przed Euro 2012 nastąpił ogromny przełom. Już wiedziałam, za kogo będę trzymać kciuki, aż do połamania kości. Wierzyłam w nich z całej siły, ale cały czas bałam się, że po wygraniu poprzednich mistrzostw Europy oraz świata po prostu ulegną presji. Moje obawy nasiliły się po pierwszym meczu, w którym zremisowali z Włochami...

In 2010, during the World Cup in South Africa, I became fascinated by the representation of Spain (and which in the final I had heat cheered), I definitely got friendly with football. I remember when I was younger, sometimes watched matches with my cousin. Actually only Real Madrid interested me. But now I'm sure that a few months before Euro 2012 there was a huge breakthrough. I knew, for whom I would keep my fingers crossed until the breaking of bones. I believed in them with all my strength, but the whole time I was afraid that after winning the previous European Championships they will be under pressure. My fears intensified after the first game, in which they drew with Italy...

La Roja wygrywała jednak każdy kolejny mecz. Kryzys nastąpił w półfinale, ale w serii rzutów karnych nieoceniony Iker Casillas uratował drużynę. W niedzielę, 1 lipca, przez cały dzień prześladowały mnie różne przeczucia. Przez kilka godzin chodziłam cała podenerwowana. W końcu, o 20.45, rozpoczął się wielki finał. Ponowne spotkanie z Włochami. Ale gdy sędzia zagwizdał po raz pierwszy, byłam już pewna, co się wydarzy...

I nie myliłam się. Pamiętam to, jakby było zaledwie dwa dni temu. 14. minuta - gol Davida Silvy. 41. - Jordi Alba. Przerwa. Po 15 minutach piłkarze wracają na boisko. Mecz powoli dochodzi końca, ale dzieje się coś niesamowitego. 84. minuta - Fernando Torres. 88. minuta - przepiękna akcja i bramka Juana Maty, który zaledwie chwilę wcześniej wszedł na boisko! Po doliczeniu 4 minut, przy stanie 4:0, sędzia kończy mecz. Piłkarze hiszpańscy zbiegają się na środku boiska. A mi z oczu lecą łzy. Łzy szczęścia. "Dziękuję, Iker, dziękuję, Hiszpanio" - myślę...

Była to zdecydowanie jedna z najcudowniejszych chwil w moim życiu. Cały kolejny dzień przepłakałam, tak bardzo mi ulżyło. Tak bardzo się ucieszyłam. Bo jestem kibicem Realu Madryt (a połowa Królewskich gra w La Furia Roja, jak Hiszpanie nazywają drużynę narodową). Bo jestem kibicem reprezentacji Hiszpanii. Bo Iker Casillas jest moim autorytetem. Bez względu na wszystko. I już na zawsze...

La Roja was winning each subsequent game. The crisis came in the semi-finals but in the penalty shoot-out, Iker Casillas saved invaluable team. On Sunday, July 1, all day long I was plagued with different feeling. For a few hours I went all nervous. Finally, at 20.45, the final started. The reunion of Italy. But when the referee whistled for the first time, I was sure what 's going to happen...I was not wrong I remember it as if it was just two days ago. 14th minute - Goal of David Silva. 41 - Jordi Alba. Break. After 15 minutes, the players return to the pitch. Match slowly reaches the end, but then something incredible happens. 84th minute - Fernando Torres. 88th minute - a beautiful action and goal for Juan Mata, who only moments earlier came off! After adding four minutes,with the state of 4:0, the referee ends the match. Spanish players converge on the center of the pitch. And I burst into tears. Tears of happiness. " Thank you, Iker, thank you, Hiszpanio " - I say...It was by far one of the most beautiful moments in my life. I have been crying for the whole following day, I was so relieved. so happy . Because I'm a fan of Real Madrid (and half of the Kings play in La Furia Roja, how the Spanish national team is called) . Because I am a supporter of the Spanish national team Because Iker Casillas is my authority. No matter what. Forever...